Agorafobi, geniş açık alanlar veya kalabalıklar dahil çeşitli seyahat araçlarının da dahil olduğu kaçışın zor olabileceği herhangi bir yerden aşırı korku duyma problemidir. Agorafobi, kaçışın zor olabileceği gerçek veya öngörülen bir yere veya duruma yoğun korku ve endişe duymayı içerir. Agorafobisi olan insanlar, evin dışında yalnız kalmak, arabada, otobüste veya uçakta seyahat etmek, kalabalık bir alanda olmak, mağazalar, sinemalar gibi kapalı alanlarda, köprüde veya asansörde bulunmak gibi durumlardan kaçınabilir. Agorafobinin tanı olarak kabul edilmesi için, agorafobik durumlar hemen hemen her zaman ortaya çıkan asıl tehlikeyle orantılı olmayan korku ve endişe yaratmalıdır ve bu sıkıntı belirtileri genellikle en az altı ay sürer. En şiddetli haliyle agorafobi olan insanlar evlerini tamamen terk edemezler.
Ergen ve yetişkinlerin yaklaşık yüzde 1,7’sinde agorafobi teşhisi konmuştur. İlk başlangıç, tipik olarak geç ergenlik döneminde veya erken yetişkinliktedir, ancak agorafobi çocuklukta da görülebilir. Genellikle korku ve kaygıya yol açan düşünceler yaşla birlikte değişme eğilimindedir: Çocuklar genellikle kaybolmaktan korkar, yetişkinler panik benzeri semptomlar yaşamaktan korkabilir ve yaşlı yetişkinler düşmekten korkabilir. Agorafobi sıklıkla başka bir endişe bozukluğuna (panik bozukluğu veya belirli bir fobi gibi) ve depresif bozukluklara eşlik eder. Panik bozukluğunda, panik ataklar tekrar eder ve kişi başka bir atak geçirme korkusu geliştirir. Beklenti kaygısı veya korku korkusu olarak adlandırılan bu korku çoğu zaman mevcut olabilir ve panik atak sürülmese bile kişinin hayatını ciddi şekilde engelleyebilir.
Alan Korkusu
Panik bozukluğu olan kişilerin çoğunluğu, panik bozukluğu gelişmeden önce agorafobi ve endişe belirtileri gösterir. Tipik olarak, agorafobi olan insanlar kendilerini sadece ev veya yakın mahalleyi içerebilecek bir güvenlik bölgesi ile sınırlandırırlar. Bu bölgenin kenarlarının ötesindeki herhangi bir hareket kaygı yaratır. Agorafobili insanlar durumları gereği ciddi şekilde engellenebilir. Bazıları çalışamıyor ve etkilenen kişiye “güvenlik bölgesi” dışındaki nadir gezilere eşlik etmenin yanı sıra alışveriş yapmak ve ev işleri yapmak zorunda olan diğer aile üyelerine de çok fazla güvenmeleri gerekebilir. Agorafobili kişilerin üçte birinden fazlasının evlerini terk etmediği ve çalışamadığı tahmin edilmektedir.
Bilişsel terapi, atılganlık eğitimi, biofeedback, hipnoz, meditasyon, gevşeme veya çift terapisi gibi diğer terapi türlerinin bazı hastalar için faydalı olduğu kanıtlanmıştır. Bilişsel davranışçı terapi, hastanın semptomlarına katkıda bulunan düşünce kalıplarını ve hastanın davranışını değiştirmesine yardımcı olmayı amaçlayan davranışsal terapiyi değiştirebilen veya ortadan kaldırabilen bilişsel terapi kombinasyonudur. Alan korkusu tedavisi, hastaların korkuları nedeniyle randevu almakta zorlanmaları nedeniyle karmaşık olabilir. Bu sorunu çözmek için, bazı terapistler ilk seansları yapmak için agorafobik bir hastanın evine gidecektir. Çoğu zaman terapistler, hastalarını korkuları ile başa çıkmalarına destek olmak ve yardım etmek için alışveriş merkezlerine ve kaçınılmış oldukları diğer yerlere gezilere götürürler.