Disfazi, çocuğun dilini anlama ve ifade etmesini engelleyen kalıcı ve dile özgü bir hastalıktır. Bu dil bozukluğunun nedenleri belirsiz kalsa da araştırmacılar, disfazik çocuk beyinlerinde, mücadelelerinin kaynağı olabilecek genetik ve nörolojik farklılıkları fark etmişlerdir. Bununla birlikte, uzmanlar bir noktada hemfikirdir: Disfazinin herhangi bir uyarma, sağırlık veya diğer zihinsel engellilik veya gecikme eksikliği ile ilgisi yoktur. Çoğu durumda, disfazili çocuklar normal zekaya sahiptir ve iletişim kurma isteklerinde coşku gösterirler.
Bu hastalığın sonuçları genellikle yaşamlarının diğer alanlarına yayılır, çünkü anlaşılma güçlüğü çok fazla hayal kırıklığı yaratacaktır. Vakaların yaklaşık yarısında, çocuklar konuşulan veya ifade edici dil becerilerinde bir gecikme yaşadıklarında, durum kendini doğal olarak çözer ve yaklaşık iki ya da üç yaş arasında kendiliğinden konuşmaya başlar. Bu çocukları “geç konuşanlar” olarak adlandırıyoruz. Bununla birlikte, diğer yarıda, doğru destek ve kaynaklara rağmen, bazen 6 yaşını geçen hastalık devam edecektir. Bu, disfazinin olası nedeni olduğu durumdur.
Ortak Disfazi belirtileri genel olarak söyledir. Konuşma dilinin sınırlı anlayışı, soyut kelimeleri anlamada zorluk, soru sözcüklerini anlama ve bunları birbirinden ayırma zorluğu (örneğin: ne, kim, ne zaman, nerede, neden vb.), uzun veya karmaşık cümleleri anlamada zorluk, ifadeleri mecazi değil kelimenin tam anlamıyla anlamak, sözcük oluşturma ve eklemlenme zorluğu, iletişim kurarken doğru kelimeleri bulma sorunu, çocuğun yabancı bir dille konuştuğu izlenimi, yanlış gramer dizilimi, sık duraksamalarla tereddütlü konuşma, bir kavram veya fikri sözlü olarak açıklamakta güçlük çekmek.
Konuşma ve Dil Bozukluğu
Bilinen tüm konuşma ve dil bozukluklarından, genellikle, zor davranışla ilişkili olan, en sık öğrenme bozukluğunun disfazi olduğu söylenir. Çocuk, sözcükleri veya tutarlı cümleleri söyleme kapasitesini ifade etme zorluğu, ebeveynlerin ne söylemeye çalıştığını anlamalarını zorlaştırdığından dolayı sinirlenebilmektedir. Bu basit bir konuşma problemi değildir ve her seviyede iletişimi etkileyen bir sorundur. Anlamadıkları için hayal kırıklıklarından dolayı, bu çocuklar sinir krizi ya da bağırmak, ağlamak ya da vurmak gibi agresif davranışlar şeklinde tezahür edebilecek başka ifade araçlarına başvururlar. İletişim kurmayı ve geri çekilmeyi bırakma eğilimindedirler. Genellikle yalnızlık hissederler ve düşük özgüven gösterirler. Çocuklarının konuşma gelişiminde gecikme veya anomali algılayan ebeveynler, onları pedagoga yönlendirecek bir çocuk doktoruna başvurmalıdır.
Çocuğun ebeveynleri veya öğretmeni disfaziden şüpheleniyorsa, en iyi eylem şekli bir pedagogdan yardım istemektir. Bu, çocuğun bozukluğunu değerlendirebilen ve anlamlı ve akıcı konuşma ve dil bozuklukları için tedavi sağlayabilen profesyoneldir. Bir çocuğun daha erken teşhisi konulduktan sonra, sonuçlar ve okuldaki düzenli gelişim ve akademik performanstaki şansı daha iyi olur. Bu nedenle, 5 yaşında iken disfazi teşhisi konulabilirken, nitelikli bir konuşma terapisti, konuşma bozukluğunun etkilerini en aza indirmek için 3 yaşından küçük bir çocukla çalışmaya başlayabilir. Teşhis konduktan sonra çocuğun mücadeleleri tanımlanır ve daha iyi anlaşılabilir, bu da ebeveynlerin uygun destek sunmalarını ve durumun daha iyi ele alınmasını sağlar, çünkü disfazi genellikle aile ilişkilerini etkiler.